Bumpy rides, buckets en wereldwonderen

Goooooodmorning!

Daar zit ik dan, in Phnom Penh op het vliegveld, dus dit bericht is nog net in Cambodja geschreven :-)
Ik vlieg over een kleine 3 uur terug naar waar ik ben begonnen 2 maanden geleden, busy old Bangkok. In Bangkok zal ik me een paar uurtjes moeten vermaken, alvorens op de nachtbus naar Koh Tao te stappen, duim voor me dat het een beetje een comfortabele is (vergeleken met de bussen in Cambodja kan dat haast niet anders, maar toch).

Even terug in de tijd, want ik zie dat het al weer zeker 2,5 week geleden is dat ik iets heb geschreven...

Tijdens het wachten op de bus naar Don Det, 4000 Islands, ben ik Sharon tegen gekomen. Klikte vanaf de eerste seconde, vandaar ook dat we de hele reis en vervolgens tot aan Siem Reap samen zijn geweest.
De sleeperbus was te gaaf. Met z'n tweeën in een soort compartimentje, net groot genoeg, maar we konden liggen. Het is zo bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven. In kleine, houten of bamboe hutjes op poten, die eruit zien alsof ze met een zuchtje wind van de grond komen of omver vallen. kinderen, huisdieren en vee lopen rond en moeders zijn de was aan het doen.
De infrastructuur in Cambodja is bij lange na niet zoals wij het gewend zijn, dus maar even een slaapmiddeltje genomen (nee, niets geks, heel legaal van een teamgenootje gekregen die arts is). Voor ik het wist waren we er al bijna!
Maar toen moesten we nog vanaf Pakse naar Don Det, pfffff, wachten, wachten, wachten. Locals erin en eruit, inclusief boodschappen, keiharde muziek (minstens 4 keer Gandamstyle, krijgen ze er dan nooit genoeg van), te weinig plaatsen en te veel mensen en slechte airco. Maar, gewoon rustig blijven :-)

Na 22 uur zijn we aangekomen op Don Det, een klein eilandje helemaal onderaan in Laos. Eindelijk weer wat rust na de drukte in Luang Prabang en Vang Vieng.
We hebben getubed (lees: rondgedobberd op het meer), op het strand gehangen (met de buffel als vaste bezoeker) en zijn de laatste dag naar Don Khon gefietst (au mijn kont). Die buffel is een mooi verhaal. Die ligt daar serieus als een soort rots, dus de eerste keer schrik je je een ongeluk als die rots opeens beweegt. Zijn vaste routine is als volgt: slapen tot halverwege de middag, dan staat hij op en loopt op zijn gemak dwars over alle handdoeken (en als je niet opstaat over jou) naar de rand van het strandje om vervolgens een grote natte hoop stront neer te laten, heeeeeerlijk! En helemaal hilarisch als er mensen in gaan staan, zoals een Australisch meisje wat tegelijk met ons ging tuben, hihi!
De watervallen op Don Khon zijn ongelooflijk gaaf, het water komt van alle kanten en als je een stuk verder loopt is er een heel rustig strandje (wat te ver is voor alle fossiele Chinese toeristen, dus die lopen na de waterval weer terug naar hun bussen).

Na Don Det stond Phnom Penh op de planning. Na wederom wachten, wachten, wachten en een overvolle bus zijn we daar om 23.15 aangekomen. Gelukkig stond Mok ons op te wachten en bracht ons naar Happy Hostel 19 (Mok is een Cambodjaanse tuktukdriver die Fem een paar maandjes geleden heeft leren kennen en er nog steeds contact mee heeft). Aangekomen bij het hostel begrepen we wat "happy" in dit geval betekent. We waren nog geen seconde binnen en we kregen al "happy shakes" aangeboden. Sterker nog, we konden alles "happy" krijgen, we hoefden alleen maar even een seintje te geven. Daarnaast vliegen de joints om je oren. Iedereen zo stoned als een garnaal, dus weinig aanspreekbaar, gezellig hoor!
De volgende dag heeft Mok ons naar de killingfields gebracht. Onvoorstelbaar en onmenselijk wat daar nog geen 40 jaar geleden is gebeurd. We waren er flink van ontdaan en besloten niet diezelfde dag nog naar de S 21 gevangenis te gaan, dat was een beetje te veel. Dan maar feel-good-shoppen :-) 's Avonds hebben we gegeten en geborreld met mijn Australische vrinden Mick en Russel, die een stuk rustiger waren dan een aantal dagen daarvoor.
Omdat Sharon al door was gegaan naar Siem Reap, ben ik de volgende dag alleen naar de gevangenis gegaan. Wederom verschrikkelijk om te weten en te voelen wat daar nog maar zo kort geleden is gebeurd. Het ergste vond ik dat het, voordat de Rode Khmer het een gevangenis maakte, een school is geweest en dat te zien is gebleven tijdens de arrestaties, martelingen en moord. Op het plein staat nog steeds een rekstok en in sommige lokalen (waar cellen zijn gebouwd of die als martelkamer werden gebruikt) hangen nog steeds de krijtborden. Na een uur had ik er letterlijk buikpijn van en moest ik echt even gaan zitten alvorens terug te gaan naar het hostel.

De volgende dag ben ik na een bumpy ride (soms kwam ik echt los van mijn stoel) in Siem Reap aangekomen om weer herenigd te worden met Sharon! Ik vond Siem Reap 100x leuker dan Phnom Penh. Groot, maar alles zeer gecentreerd, dus op loopafstand. De armoede is hier duidelijk zichtbaar. Er lopen kinderen op straat te bedelen, jonge meisjes met hun baby broertje of zusje op de arm die vragen of je melk voor ze wil kopen (die ze vervolgens weer terugverkopen voor geld). Ze gaan letterlijk aan je hangen, hartverscheurend.
We zijn 1 avond flink doorgezakt in de Angkor What!? Bar, poehee, geloof niet dat ik me eerder zo slecht heb gevoeld als die dag daarna, die, zoals je begrijpt, niet heel productief is geweest. We hebben ons vooral flink laten verwennen in Siem Reap, massages, manicures en pedicures, top!

En nadat ik Sharon had uitgezwaaid was het eindelijk zo ver, ik kon Nienke ophalen van het vliegveld. Jeeeejjjj, zo leuk om haar weer te zien!
Om geen jetlag uit te lokken, zijn we maar gelijk op pad gegaan. Ze heeft 's middags wel een dutje gedaan, maar daarna zijn we weer direct de deur uit gegaan. Wederom buckets in de Angkor What?! Bar, al heb ik me dit keer een beetje ingehouden. Nienke en Itai daarentegen ;-) (Itai is de Israëlische jongen die ik al een paar keer eerder ben tegengekomen). Uiteraard de volgende draag weer niet zo productief, maar in plaats daarvan lekker bij een zwembad gelegen en een beetje zon gepakt (wat ik niet nodig heb zou je denken, maar naast Nienke leek ik weer net zo bleek als toen ik net begon).
Laatste dag in Siem Reap vroeg op (4.30) om de zonsopgang bij de beroemde Angkor Wat te bekijken. Nogal een deceptie toen na enige tijd wachten bleek dat die bewolking toch echt niet weg ging trekken en we dus maar voor de grote bups de tempel in zijn gegaan. Niet minder mooi, deze zou op elke lijst van de wereldwonderen moeten staan, zo prachtig en enorm groot. Over elk detail is nagedacht. Onze tuktukdriver heeft ons nog naar andere tempels gebracht, waaronder de beroemde tombraider tempel, dat was ook zeer indrukwekkend. Maar, uitgeput als we waren, zijn we daarna maar richting guesthouse gegaan voor een middagdutje, aangezien we de volgende dag weer vroeg op moesten (5.30) om op de boot naar Battambang te stappen.
Deze viel ons alles mee, nadat we horrorverhalen hadden gehoord over 16 uur op elkaar gepropt met de net gevangen vis ertussen. De tocht was prachtig en leidde ons eerst over een groot meer en vervolgens via de rivier langs de floating villages. Dit zijn drijvende dorpjes op de rivier, echt heel bijzonder om te zien. Die houten hutjes kunnen ze werkelijk omtoveren tot alles: mini-supermarktjes, kledingwinkels, wasserettes, scholen, ziekenhuizen en ook varkensverblijven. Maar wat nou als je je hond uit moet laten!?

Battambang bleek veel groter dan we verwachtten, zelfs groter dan Siem Reap, maar eigenlijk is er niets te doen (gelukkig maar, ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat het massatoerisme hier losbarst). We hebben een ritje gemaakt op een ouderwetse bambootrain. Dit bleek nog best hard te gaan, dus hebben we een klein schietgebedje gedaan, aangezien het letterlijk een bamboe platform is op losse wielen die met een snelheid van 40 km/u over niet al te symmetrisch neergelegde rails dendert. Het leukste is als er een andere treintje tegemoetkomt. De trein met de minste passagiers wordt uit elkaar gehaald, om vervolgens weer in elkaar gezet te worden als het andere treintje verder is gegaan. En, zijn er evenveel passagiers, dan wordt dmv ouderwets paper/sissor/stone bepaalt wie er moet wijken.
Daarna hebben we een fietstocht gemaakt langs pagoda's en stupa's die we normaal niet hadden gezien. We zijn naar de Vietnamese wijk gegaan en hebben heerlijk gegeten. Erg familiair, daar de gidsen ons non-stop "sista" noemden. Erg leuke dag gehad!

Onze busreis naar Sihanoukville duurde zoals alle andere in Cambodja weer een eeuwigheid, maar wat een rust daar eenmaal aangekomen. Beetje vergelijkbaar met Koh Chang, gewoon, laid-back en een beetje chillen. We zaten op Otres Beach, bij Papa Pippo resort, wat gerund wordt door Italiaanse vrienden van Nienke. Hutje aan het strand, ontspannen atmosfeer en een uitstekende Italiaanse keuken, wat wil een mens nog meer!?
We hebben 2 dagen in het zonnetje gelegen en gister zijn we met Ninde, Matthijs en Daud op een boattrip gegaan. De reddingsvesten fungeerden als mini-floating-device, dus we hebben heerlijk rondgedobberd. Ook Daud heeft genoten van de zee. Het was even schrikken dat er opeens een MEGA kwal langsdreef en ik Daud (en mezelf) als een dolle op de boot moest krijgen. Ik had die hele kwal niet gezien, maar eenmaal op de boot begreep ik waar de paniek opeens vandaan kwam, dat beest was net zo groot als Daud! Eind goed al goed, we zijn heelhuids weer op het strand aangespoeld. Helaas was daar dan het definitieve afscheid, nouja, niet overdrijven, eind april zijn ze weer terug.

Nadat Nien en ik ons laatste avondmaal samen hebben gegeten ben ik vroeg naar bed gegaan, want om 5.00 stond de taxi te wachten vandaag.
Heel gek, om na een kleine 1,5 week Nien weer gedag te moeten zeggen :-(

Maarrrr, niet getreurd, over een kleine 24 uur zit ik op Koh Tao en ga ik voor het eerst duiken, super spannend!

Well, that's all folks, for now :-)

Liefs, Jan xxx


Lieve Nin, Matthijs en Daud, bedankt voor alle leuke en fijne momenten die ik met jullie heb mogen delen, ik ga jullie missen! Geniet nog van alles en Daud, gedraag je hè!? ;-)
Lieve Nien, wat was het fijn om samen met jou te reizen, love you sweetie! Heel veel plezier in Vietnam en ik zie je over een paar weekjes weer!
Kim & Roel, nogmaals gefeliciteerd met jullie 1e jaar huwelijk!
Wen, bedankt voor het regelen van de Lowlands kaartjes, nu nog een leuke line-up...
Jap, Steph, Sophie en Ellen, gefeliciteerd met de geboorte van jullie kleine Olivia! Heel veel geluk!
Leo, good luck met herstellen van het filmfestival
Zussie, nog een paar nachtjes slapen :-)