Padi, afgelegen stranden en Halfmoon

Dit is het, mijn laatste verslag geschreven in Zuid Oost Azië, voorlopig dan ;-)

Genietend van de laatste zonnestralen, onder het "genot" van een, voor sommigen van ons welbekende, ouderwetse kater. Maar ach, wat maakt het uit, de oorzaak van deze kater was het meer dan waard! Later hierover meer...

Na de kortste vlucht die ik ooit heb gehad, was meer opstijgen en dalen, zelfs vliegen naar Londen duurt langer, bevond ik me weer in het oh zo "fijne" Bangkok. Uiteraard moest ik nog vanaf het vliegveld naar de stad, maar dit was een eitje vergeleken met de eerste keer. Niks taxi-meter voor 500 bhat (+/- €12,50), hup, gewoon met de trein en sky-train, scheelt ongeveer 400 bhat :-)
Na een vluchtige douche (lees: afspoelen van het zweet) bij het zwembad van Rambuttri Village ben ik maar wat gaan rondslenteren op zoek naar souvenirs en wat te snaaien.
In de rij bij de reiscompany waarmee ik zou reizen, heb ik Phil ontmoet, uit Oostenrijk. Besloten samen de reis af te leggen en op Koh Tao samen te zoeken naar een slaapplaats. Uiteindelijk zijn daar Zea (uit Groningen) en Gretchen (uit Ford Lauderdale) bijgekomen. Mijn god, in al de weken dat ik aan het reizen was, heb ik nog nooit zo lang moeten zoeken naar een bed. Na 3 uur bloed, zweet en tranen toch een bungalow gevonden die ik met Zea zou gaan "bewonen". Niet de allerbeste die ik ooit heb gehad, maar wij waren allang blij met een bed en een douche. Er bleek geen mosquito net te zijn, maar gelukkig heb ik een hele toffe vader die er eentje voor mij had aangeschaft, kwam dat even mooi uit, heb ik dat ding niet voor niks meegenomen! Na wat MacGyver kunsten heb ik dat ding mooi aan het plafond kunnen bevestigen, fijn dat ik technisch ben aangelegd ;-)

's Middags kon ik gelijk aan de bak, kreeg mijn padi open water theorieboek en moest een introductie video bekijken, had echt super veel zin om te beginnen. Na diezelfde avond nog 3 hoofdstukken te hebben gelezen (178 pagina's, hij's fijn) mocht ik de volgende dag het water in. Goh, viel toch even tegen zeg. Had moeite met klaren en voelde me toch niet helemaal op mijn gemak. Na een aantal pogingen besloten om de volgende dag verder te gaan. 's Avonds nog even de rest van mijn boek gelezen en op tijd naar bed gegaan, zo snel geef ik niet op!
De tweede dag ging veel beter! Twee duiken gemaakt, eentje naar 10 meter en eentje naar 12, respectievelijk 46 en 53 min, yessss! 's Avonds was ik gesloopt, maar dat was normaal zei Serge, mijn duikinstructeur. Niets bleek minder waar, mijn onderbuik gevoel bleek terecht, de volgende dag was ik strontverkouden en kon ik niet duiken :-( Dit bleef zo voor 4 dagen en de 5e dag moest ik het proberen, want een dag later zouden we naar Koh Phagnan vertrekken. Ondanks dat ik me beter voelde, was ik niet in staat om te klaren en moest ik dus op de boot blijven wachten tot de andere duikers terug waren. Ik baalde als een stekker en omdat dit blijkbaar niet mijn lucky day was, werd ik ook nog even lekker zeeziek (ben ik echt nooit, dus dit moest wel een vloek zijn) en heb ik mijn hele ontbijt eruit gegooid, echt, wat een geweldige dag! Om de misselijkheid een beetje tegen te gaan, ben ik maar in het water gesprongen en heb daar aan de boot gehangen totdat iedereen terug was en we weer aan wal konden. Omdat ik mijn examen wel had gehaald (2 foutjes van de 50) en de overige duiken goed zijn gegaan, mag ik me nu wel officieel "scuba diver" noemen. Om mijn padi open water binnen te slepen, zal ik die 3e en 4e duik alsnog moeten doen, maar dat zal ergens in de toekomst nog gebeuren, ik was er nu helemaal klaar mee!
Wat ik helemaal vergeet te vermelden, is dat Medhi en Ashley inmiddels waren gearriveerd. Wie!? Ik zal het uitleggen. In 2003 ben ik met mijn vriendinnen naar Albufeira geweest (Portugal) en wij hebben daar toen 2 Canadezen ontmoet die door Europa reisden, eentje daarvan was Medhi. In die zomer zouden zij ook Nederland aandoen en toevallig was rond die tijd Zomercarnaval in Rotterdam. Omdat er een kamer leegstond in mijn studentenhuis, konden ze bij mij logeren. Sindsdien hebben we min of meer contact gehouden via Facebook, waar Medhi dus las dat ik in Thailand was. En mocht hij nou net hetzelfde plan hebben met zijn vriendin! Ds voor alle anti-Facebookers onder ons, zo zie je maar dat het toch ergens goed voor is :-) Ontzettend leuk om elkaar na bijna 10 jaar weer te zien. Zeker dat Canada op mijn waar-wil-ik-nog-meer-naartoe lijstje staat!
Ondanks mijn zware verkoudheid heb ik me prima vermaakt op Koh Tao. De sfeer daar is top en ik heb er heerlijk gegeten (al waren er 2 dagen waarop ik niets proefde). En als een van de hoogtepunten wil ik toch de ladyboy-show nog even noemen, ongelooflijk hilarisch. Sommige zijn echt goed en als je niet beter zou weten, zou je er zo instinken als man :-)

Van Koh Tao naar Koh Phagnan met Zea en Ines (uit Duitsland). Na wat research hadden Zea en ik besloten naar Haad Yuan te gaan, een nog niet door massa toerisme ontdekt strand waar je alleen met longtailboat kan komen. Nou, dat was me een tocht, ik heb met een big smile op dat bootje gezeten, maar Zea en Ines vonden het niet zo leuk dat er golven van 1,5 meter waren, haha! Vervolgens werden we een strandje verder afgezet, omdat de golven op Haad Yuan te hoog zouden zijn. Oh, 5 minuten lopen zei onze boatdriver. Nou, in Thailand hebben ze geen benul van tijd, dat was duidelijk. Met al onze backpacks, daypacks en andere zooi konden we in 35 graden een half uur over de rotsen en het strand zeulen, het zweet droop letterlijk van mijn lijf. Maar, toegegeven, het strand was prachtig en we hadden een leuk resort gevonden. Vanwege een bruiloft was bijna alles vol, dus hadden we geluk dat we met z'n drieën een kingsize bed konden beslapen. Ik ben 's avonds met Bryon (USA), Lewis (UK) en JP (Lyon) naar een feest geweest, heel vet! Geloof dat ik nog nooit zoveel vage mensen bij elkaar heb gezien, Lowlands is er niets bij!
Helaas was het nogal stormachtig de 3 dagen dat we daar waren, dus we hebben niet echt van het strand kunnen genieten. Wel 2 boeken uitgelezen, lekker ontspannen dus!
Deze laatste 3 dagen hebben we in Baan Tai gezeten, iets meer in de bewoonde wereld, maar nog steeds erg rustig. Een prachtig resort aan het strand, 3 heerlijke bedden met donzen dekentjes, een warme douche, airco en een zwembad, mooi om deze reis mee af te sluiten.
Gister ben ik met Medhi en Ashley naar de "Halfmoon party" geweest. Een festival midden in de jungle wat 2 keer per maand wordt gehouden als, de naam zegt het al, het halve maan is. Ontzettend gaaf om mee te maken, goede sfeer, leuke mensen en iedereen in fluoricerende kleding en/of verf. Vandaar dat ik deze laatste dag met een kater beleef, maar zoals ik al zei, het was de moeite waard!

En dan, morgenochtend met de boot naar het vaste land, om vervolgens de slaaptrein naar Bangkok te pakken die precies mooi aansluit op mijn vlucht. Helemaal top, zo hoef ik geen seconde langer in Bangkok te zijn dan nodig!

Wat heb ik genoten van deze reis, geloof dat dit een van de beste dingen is die ik ooit in mijn leven heb besloten te gaan doen. 2,5 maand lijkt lang en ik ben er dankbaar voor, maar het is niet lang genoeg. Ik heb ontzettend veel gezien en gedaan, maar er is nog zoveel meer waar ik nu niet aan toe ben gekomen. Voor mij is het duidelijk, ik wil zo snel mogelijk weer op ontdekkingsreis :-) Waarheen, geen idee, daar ga ik thuis op mijn gemakje eens even rustig over nadenken.
Ik kijk er wel naar uit om iedereen weer te zien, vooral mijn kleine zus, want die heb ik stiekem toch wel heel erg gemist... Mariek, volgende keer ga je gewoon mee!!!
Ook heb ik zin om weer in mijn eigen bedje te slapen, in mijn eigen huisje in de Krekelstraat met de liefste buurvrouw (Bianc, je mag niet weg, boehoeoeoeoe), met mijn fiets door de stad te crossen (als het niet regent), te gaan borrelen met mijn lieve vrienden en familie en weer te gaan hockeyen. Maar eerst, Alpbach... :-)


That's all folks!!!! Zie jullie allemaal heel snel weer!

Liefs, Jan xxx